Ίδια,
άσπιλα χιόνια,
εξίσου όμορφα καλύπτουνε
τους βράχους τους αγέρωχους
και τις πηχτές τις λάσπες…

[24 Ιανουαρίου 2017 – #370Π]

Είναι ο ιδρώτας στεναγμού νέας αμαρτίας,
που την παλιά μπορεί στο κορμί να ξεπλύνει…
[#369Π – 21 Νοεμβρίου 2016]

…δεν απέμεινε στην καρδιά χώρος να σε κακιώσω·
παντού αγάπη περίσσεψε για σένα…

[Ποιητικά #368 – 9 Νοεμβρίου 2016]

Σταμάτα να μοιράζεσαι τις νίκες σου με έναν θεό
που βιάζεται αιωνίως να σου τιμωρεί τις αποτυχίες…
[Λογοπλοκίες #121 – 6 Ιουνίου 2016]

Είπες,
«μη με κοιτάς, ντρέπομαι…» (περισσότερα…)

Δεν ήταν η στιγμή σημαντική,
χαρακιά δεν θα άφηνε στο χρόνο…
Μα και αυτός δεν ήτανε,
που θα ‘λειπε από κανένα,
όταν με το κεφάλι σκυφτό
– τον ήλιο άραγε μη δει και μετανιώσει –
τα λιγοστά κατέβηκε στο σπίτι του σκαλιά. (περισσότερα…)

Κάθε μέρα πια,
όλο και νωρίτερα πρέπει να ξεκινάει,
αν θέλει στην ώρα του να φτάσει…

Θυμάται κάποτε που με μια ανάσα,
ανέβαινε στα βράχια…
Tώρα όμως τσακίσανε τα πόδια του τα χρόνια,
μόνιμα τα μάτια του δακρύσανε τα τόσα τα φεγγάρια,
και αυτά τα δόντια τα τρομερά, μαράθηκαν στο στόμα…

Τι ήταν αυτό που τον ξύπνησε, δεν το κατάλαβε…
Τη μια στιγμή το μαξιλάρι ίδρωνε και τώρα,
στην άκρη του κρεβατιού το βλέμμα στένεψε,
τις μύτες θαρρείς των ποδιών μετράει
να πιαστεί από κάπου,
στην πραγματικότητα να επιστρέψει…
Γιατί πολύ φοβάται,
πως απ’ το κρεβάτι κάτω
το χάος περιμένει… (περισσότερα…)

Στου στεναγμού σου την ανάμνηση,
οι πιο υγρές επιθυμίες
πνίγουν τις τελευταίες άμυνες της λογικής…

[Ποιητικά #362 – 4 Μαρτίου 2016]

Έτσι ξαφνικά γύρισες,
χωρίς ουρανοί ν’ ανοίξουν,
ούτε ο ήλιος τη μέρα να σκοτεινιάσει,
μαγικό και ιδιαίτερο τίποτα δε συνέβη….
Αν απ’ το πρωί δεν είχε ανθίσει η μαραμένη στο παραθύρι γλάστρα,
θα έλεγα πως μια ακόμα ήταν απλή
συννεφιασμένη μέρα του Φλεβάρη…

[Ποιητικά #313 – 23 Φεβρουαρίου 2015]